Budapest, 9 sept ‘08

Eindelijk even tijd gevonden om jullie even te updaten want we hebben onze blog een beetje verwaarloosd. Met Jack Johnson op de achtergrond probeer ik een korte en krachtige schets te maken van ons weekendje aan het allombekende Balatonmeer. (weetje: dit is het grootste meer van Europa)

Vrijdagavond onmiddellijk na de les vertrokken wij (de enige echte avonturiers Sara, Cécile en ik) richting siòfok, de partyspot aan de zuidelijke oever van het Balatonmeer. De andere erasmussers gingen zaterdag pas vertrekken, de poesies:p

Met heel veel chance konden we direct op de trein springen richting onze eindbestemming. We genoten van de ondergaande zon en het opdoemende balatonmeer dat we maar al te vaak tussen de bomen probeerden vast te leggen op foto. Na een 3-tal uur sporen kwamen we aan in siofòk dat ons wel heel rustig leek bij de eerste indruk. De zoektocht naar een slaapplaats ging vlotjes, we konden een zimmer huren en waren ondersteboven van de luxe waar we in onze dormitory nog lang van zullen dromenJ

Geen tijd te verliezen, het daglicht verdween maar het was nog geen tijd om in onze zachte bedden te kruipen. Eerst een oplossing zoeken voor onze knorrende magen, onze zak chipkes lekker onbeleefd op tafel in het restaurant, wachtend op het smaakvolle eten.

Terug wat energie voor onze laatste missie van de dag, nightswimming! Na lang zoeken vonden we een ingang naar het strand, de hele kust is namelijk bezaaid met gezellige restaurants, cafés, fastfoodketens en hotels. We vonden zelf een strand met zand!(dat is in Hongarije niet zo vanzelfsprekend) Het water lokte ons, en met een flesje wijn installeerden we ons op een (baby)rotsbreker. Genietend van diepzinnige gesprekken, (oh ja in het Engels) onder de sterrenhemel en een uitzicht met fonkelende lichtjes van de overkant van het meer werden onze zwemkriebels opgewekt. We waren er wel op voorzien, dus een snelle changing-over en we waren klaar voor een nachtduik. Best wel griezelig in het donker, maar we bleven maar al te lang stappen met het water aan onze knieën. Uiteindelijk konden we onze swimming skills wat verder bovenhalen en gingen krokodillengewijs terug naar onze rots. Een snelle omkleedpartij, want we werden opgejaagd door de koplampen van de passerend auto's in de verte. Nog een korte nachtwandeling richting onze overnachtingsstek, waar we met de melige songs op de achtergrond vredig in slaap dommelden.

Zaterdag werden we wakker van een veel te lawaaierige kindje dat blijkbaar zijn papa nodig had en daarvoor het hele gebouw bij elkaar moest roepen. Even een douche en het was tijd voor nieuwe plannen: een bezoekje aan het Tihany-schiereiland dat vasthangt aan de noordelijke kant van het Balatonmeer. Een boottocht was de enige oplossing, maar eerst al liftend naar de ferry geraken. De ideale liftspot vinden was niet al te gemakkelijk, een oud mannetje dat Hongaars sprak (met af en toe ' l'amour toujours' ertussen) vertelde ons dat we beter nog wat verder stapten. Op goed geluk volgden we zijn raad op en staken onze duim uit richting de ferry...nog geen minuut later stopte er een grote bus die ons wel kon meevoeren richting onze bestemmig. Buschauffeur Jimmy kon een klein woordje Engels praten en met ons 3'tjes op de voorbanken werd het een aangename rit. We hadden geluk vandaag, want Jimmy vond het geen probleem om een klein ommetje te maken en ons af te zetten aan de overzetboot. We glipten net op tijd op de ferry en genoten van de wind in onze haren en het schitterende uitzicht, vakantiegevoel: 10 op 10!

Aangekomen op het eiland waren we op zoek naar een verfrissende duik. Even verkennen en dan over het hekken kruipen op onbekend terrein waar we overweldigd werden door een idyllisch plekje, alsof het recht uit een film kwam. Het was een onbemand vissersplaatsje met een kleine kade en ronddobberende bootjes (helaas vast met een slot). Hier konden we zwemmen naar hartenlust en genieten van het zalig nietsdoen onder de zalige zonnestralen...Na wat uurtjes werd het tijd om terug te keren richting Siofòk, waar onze mede-eramussers al waren aangekomen. Voor het vertrek had Sara er niets beter op gevonden om de fles wijn van de vorige nacht nuttig te gebruiken. Ze schreef een klein briefje (cliché) en prutste het in de fles. (Hi; we are three Erasmus students from France en Belgium. We love Hungary! Greetings from Budapest; of iets in die aard). Met een zwierige zwaai en hop daar vloog de fles het water in, op weg naar grote avonturen (of in het riet). We werden vriendelijk edoch dringend verzocht weg te gaan want de visser, van wie de plaats waarschijnlijk was, kwam aan en keek nogal nors. Vlug het hekken uit en terug naar de ferry. Een gratis boottocht zat er deze keer niet in, blijkbaar moesten we een ticket kopen. De zon schitterde op het water en we genoten van de laatste rust met ons drietjes...

Na zoeken en zoeken vonden we de andere 8 erasmusstudenten, enkel de Slovaak en de Griekse jongens ontbraken. Ze hadden bij onze afwezigheid blijkbaar een veel te zwaar feestje gehad en hebben de dag in hun bed doorgebracht om de alcohol te verwerkend.(Hier vinden we nog steeds sporen van terug: schellekes kaas aan de plafond boven onze eetplek in de dormitory) Wel was er nog een nieuwe student die best wel grappig was..Franc from Malaga. Met de kudde trokken we richting onze 'zimmer' waar we hoopten op genoeg kamers, helaas pindakaas zó veel bezoekers konden ze geen matras aanbieden. We werden doorverwezen naar een huis wat verder in de straat waar we de hele bovenverdieping konden inpalmen. Na ongelooflijk lang getreuzel konden we naar het restaurant vertrekken dat de Engelse zoon in de tourist information ons had aangeraden. Ter plaatse werden we subtiel buitengeveegd, een grote groep bleek toch niet altijd een voordeel te zijn. Maar niet getreurd, we vonden een lekker goedkoop restaurant waar we met ons allen aan een soort picknicktafels van onze 'penne with cheese and mushrooms' genoten. Tijd om terug te keren naar onze palace waar bij iedereen de vermoeidheid toesloeg. Half indommelend werden we gewekt door de Griekse meiden, om 12 uur was het namelijk de verjaardag van José die we niet zomaar konden laten voorbij gaan. We gaven hem een briefje met een originele meertalige boodschap en een lichtgevend marginaal gitaartje dat we meegenomen hadden uit onze vorige slaapplek. Hij was precies een lichtgevende discobal...maar ook hij had de dag voordien iets te diep in het glas gekeken en kroop na zijn cadeautje in bed. Jammer om zo je verjaardag te starten dachten wij, we hadden een lange feestavond verwacht. Nog even op het terras vertoeven met nog steeds warme temperaturen en al snel was het bedtijd, iedereen was 'really tired'.Het was toch bizar, met een hele hoop mensen die je nog maar net kent in 1 huis slapen. Het is wat wennen en aanpassen, tolerantie is de boodschap...maar daar zal ik me nog wat in moeten trainen.

Benieuwd naar wat er nog allemaal mag komen, welke mensen we nog zullen ontmoeten en afvragend welke avonturen er nog zullen volgen sluit ik dit verhaal af. Binnenkort vertrek ik richting huis, het zal raar doen om hier te vertrekken, niet zeker wetend of ik nog terug kom..Al zijn we hier nog maar 2 weken, we worden het al gewoon onze plan te trekken en Budapest heeft al een klein plekje in ons hart veroverd.

Viszlat, (twordt tijd dat we nog wat nieuwe Hongaarse woordjes leren want we blijven bij dezelfde steken:p)